کوچه خوشبخت

وقتی پدرم مرد همه خیابانها چراغانی بود..ماشین ها بوق می زدندو

از خیابانها می گذشتند.مردم شادی می کردندوبه هم شیرینی تعارف

می کردند.هر کسی از کنار پدرم رد می شد سکه ای به طرف او می

انداخت.من گریه می کردم.دور وبرپدرم پر از پول بود.ناگهان پدرم از جا

بلند شدهمه سکه ها را جمع کرد و گفت:میبینی پسرم؟؟؟مردم مرده
مرا بیش از زنده ام دوست دارند.امشب یک شام حسابی می خوریم

گوشه خیابان نمی خوابیم.مثل ادمها زندگی می کنیم.

از آن روز پدرم هفته ای دوسه بار می مرد و من بالای سرش گریه

می کردم.اما یکدفعه پدرم راستی راستی مرد و دیگر از جایش بلند

نشد.تنها ارثی که از پدرم به من رسید مردن و زنده شدن است.

آن هم هفته ای چند بار...خیلی سخت است..خیلی.....

من از نهایت شب حرف می زنم
من از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف می زنم
اگر به خانه من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیار
و یک دریچه که از آن
به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم.