دوستی...(۱)

یکی از دوستان بسیار عزیزم از من خواست در مورد دوستی و وفا چیزکی بنویسم..شاید دختر خانمهای خوب مهربون بخونند.البته بگذریم که(کل اگر طبیب بودی سرخود دوا نمودی)بله حتی من هم گاهی مجبورم بی وفا باشم یعنی در واقع بی وفا بنظر بیام.حالا که باید چند کلمه ای بنویسم نمیدونم مثل مادر بزرگها باید نصیحت کنم که آی دخترای خوب دوست داشتنی من؛آخه این چه کاریه که مدتی با یک آقا پسر گل هستی و دوستش داری یا اینکه اینجوری نشون میدی؛و بعد راحت راهتو میکشی و میری؟؟هان؟؟آخه اگه دوستش نداشتی که چرا باهاش بودی؟؟هان؟؟و اگر دوستش داشتی چرا تنهاش میگذاری؟؟هان؟؟(دخترای من اصلا بغض نکنید نوبت آقایون هم میرسه؛اوهوم)اما نه بهتره عین خودم باشم.من میگم دوستی ساده هیچ تعهدی را برای دختر پسر بوجود نمیاره اما..اما اگه گفتی دوستت دارم و تو بهترین منی و نمدونم از این حرفا....دیگه همه چیز فرق داره.من که خودم در هر دوستی اول اعلام میکنم کهلطفا عشق نه.چقدر سخته حرف زدن درمورد چیزای خیلی آسون.حالا یک مثال میزنم براتون از خودم.من یک دوست مجازی به قول شما ها داشتم که همیشه فکر می کردم دوستم داره...یا اقلا حرفاش اینجور نشون می داد.(و من چه میدونستم آدم میتونه راحت به هر کسی بگه تو جیگر منی؟؟)هان؟؟(تبصره:ایشون خانم بودند..فکرای بد بد نکنید)بهر حال یک سوتفاهم کوچولو پیش آمد و (جیگر تبدیل شد به....)و دوستی تمام.اما من هرگز فکر نکردم ایشون بی وفا بودند نه.اینو گذاشتم به حساب یک مشکل فسقلی که باید پیش می آمد تا من..بزرگتر بشم و عاقلترو ایشون هم امیدوارم که منصف تر.....و این قصه دوستی و وفا همچنان ادامه دارد.منتظر باشید.