اندیشه آشفته ابری ولگرد...

به آنکسی که می رود اینسان
صبور
سنگین
سرگردان...

فرو رفتن؛غوطه خوردن؛با تلاش مختصری بالا آمدن ؛نگاهی به آسمان آبی انداختن؛شاید هم آسمان سربی؛ابتدا دست و پا میزنی و آرام شروع میکنی به شنا کردن؛خنده ات میگیرد.باغرورفکر میکنی اگر این اتفاق برای کس دیگر می افتاد چه؟؟به خودت بد و بیراه میگویی که چرا تنها به شنا آمده ای؟اما نه؛از کجا معلوم که آن دیگری بدتر وبال گردنت نمی شد؟اگر جهت را اشتباه بروی چه؟
ابتدا لبخند میزنی و میخواهی از شرش خلاص شوی؛چشم می دوزی تا شاید خط ساحل را ببینی.چیزی پیدا نیست.قایقی هم به چشم نمیخورد.این بار مثل اینکه در جلو آمدن زیاده روی کرده ای.هرچه اضطرابت بیشتر میشود خستگی را بیشتر حس میکنی.تصور آنکه هر یک متر که جلو میروی یک متر تو را از خط ساحل دورتر میکند تنت را می لرزاند.هرچه فحش بلدی نثار ابرهایی میکنی که از نیم ساعت پیش آرام آرام پیداشان شده.
با خودت میگویی فردا صبح چقدر به این وضعیت می خندم...اگر فردایی در کار .
لحظه به لحظه بیشتر خستگی را احساس میکنی.باز یاد جهت می افتی.باز به چشمانت فشار می اوری.به فکر ساحل می افتی.به فکر دیگرانی که منتظرت هستند...و خواهند بود.
به فکر کسانی که احیانا قرار بوده به دیدنشان بروی و بی انکه بدانند چه قضاوت ها خواهند کرد.درباره تو و بد قولیهایت  و این که بد قولی در ذات توست.و بعدها چقدر پشیمان خواهند شد و این آخرین باریست که از تو به بدی یاد خواهند کرد.پشت سر مرده نباید حرف زد...نه شاید به این چیزها هم نیندیشی.شاید به هیچ چیز نیندیشی.
و لحظه ای می رسد که حس میکنی دیگر پیش نمی روی که نا امیدی غلبه میکند که از همه چیز دل میکنی و.....فرو می روی.
گفتم خدا را چه دیدی شاید شبی که خیلی احساس تنهایی کردی دلت برای یکی از این شعر ها خیلی تنگ شد و آن وقت تازه شروع کار است.اما نه..احمقانه است که توی آب که می افتی یا می اندازی خودت را زیر لب  بگویی::فرو رفت در اندیشه آشفته ابری ولگرد...
شاید حاضر باشی نصف عمرت را بدهی تا...ولی عمری نمانده.البته همان یک دقیقه هم ارزش دارد.نصفش می شود نیم دقیقه یا اگر بخواهیم بیشتر بنظر بیاید سی ثانیه.
سی ثانیه=هزارویک..هزارودو..هزاروسه.......ولی بیش از یک دقیقه طول میکشد.
مقداری هم دست خودت است.چقدر تقلا میکنی؟یعنی دلت پر نمیزند بفهمی در کمدت را قفل کرده ای یا نه؟؟
آن کتابی که امانت داده بودی به کی؟دست او می ماند.
یادداشت هایت؛به دست چه کسی می افتد؟
دیگر هرگز محله تان را نمیبینی.هرگز.
هرگز چه کلمه وحشتناکی.هرگز...هیچ وقت...هیچ گاه.
تو هیچگاه پیش نرفتی.