دوستی(۲)

و تو اگر اجازه دادی که کسی دوستت داشته باشد باید بگذاری روزی هم دوستت نداشته باشد.(آخه این چه تز مسخره ایه که من دارم؟؟)هان؟؟لطفا یکی دعوام کنه.ولی واقعا این خود منم.واقعی واقعی.البته منظورم شکستن حرمت دوستی و فراموشی محبت نیست.نه تو میتونی هر وقت که میخوای دیگه دوست من نباشی(با تو نبودما خوشحال نشو)اما قبلش حتما باید بگی که داری میری و با من خداحافظی کنی مثل یک دوست خوب.و حرمت لحظه ها و روزایی را که با هم شاد بودیم را نشکنی.حالا باز یک مثال میزنم از یک دوستی دیگر من که باز به مشکل خورد.(چرا من اینقدر مسکل سازم؟؟)هان؟؟با این دوستم از اون حرفای دوستت دارم و دوستم داری و جیگر و از این نوع نداشتیم(آخه ایشون آقا بودند یعنی حفظ حریم)ایشون شدیدا دوست؛راهنما و مشوق بنده بودند و البته همیشه هم هوامو داشتند و اینقدر عاقل و منطقی و فهمیده بودند که هیچوقت فکر نمیکردم قهر هم بلد باشند.که یک روز دیدم بله ایشون به چه راحتی با بنده قهرند.دلم شکست؟نمیدونمغمگین شدم؟؟بلهفراموش کردم؟؟نخیرفراموش میکنم؟؟نمیدونم.چند بار خواستم باهاش حرف بزنم و برای کار نکرده معذرت بخوام اما جواب سلام هم نشنیدم.خواستم براش ایمیل بدم (چرا نفرستادم؟؟آه ای غرور لعنتی)خواستم بهش بگم بی وفا اقلا یک خداحافظی؟؟(اما نگفتم)بغض خود فروخوردم و به گوشه ای دنج خزیده نشستم و هرچه گفتم و شنیدم و نوشتم پنداری دل خوش نبود.از مردمان بریدم و در احوالات خویش غور بسیار نمودم و دریافتم که بسیار بسیار غریبم.و دل بر خویش سوزاندم.(ببخشید ایکن غریبی کدومه؟)و چون به زمان بسیار معتقدم منتظر ماندم و دیدم همه دلخوری های عالم زیر سایه دوستی و محبت محو میسود(نتیجه اخلاقی)(البته اگر محبتی بوده با شد).دوست رفته بود ویادش همچنان باقیست